بهاری    که    مست  آمد  و  مست  رفت

دلی   را   به   عشقی       نپیوست رفت

ز   ما    کرد    عطر    نوازش        دریغ

گلی   را    به     شبنم نیارست    رفت

کتاب      تمنای         آلاله           را

به  داغی  عیان  مهر زد بست   رفت

به   میخانه   مانند  پیرلر  و       پار

نپرسید   آیا  کسی  هست     رفت

پرستو   هم  این   راز   فهمیده  بود

که   کنج    رواقی بننشست  رفت

به   پای   گلی  نقش  بر      کاغذی

هزار  دلم   خواند  و از  دست رفت .